Bizim Buyuk Caresizligimiz

kitabi okumadim. ama diyaloglar kabak gibiydi ve film için yazilmamis izlenimi veriyordu. ona ragmen, gercek "kaybeden"lerle tanistiriyor seyirciyi en azindan. nispeten agir bir film bekliyordum, fakat her ne kadar renkli diyemesem de bekledigimden daha eglendiriciydi. "son donem turk sinemasinin basarili orneklerinden" klisesini de karsiliyor.

19 nisan 11, mel ile beyoglu sinemasi & kitapla karsilastirildiginda vasat bir film. ne nihal olmus ne atmosfer olusturulabilmis. kitabin epizodik yapisinin siirselligi yansitilamamis. diyaloglar kitaptan firlamis, dogallik yok. seyfi teoman, kitabi uyarlarken radikal bir sekilde kendi dilini ortaya calismis ama kitabin dili altinda ezilmis. baska bir deneme olmasi imkansizdi ama boylesi de basarisizlikla sonuclandi. kitapla karsilastirilmazsak, ortalamanin biraz altinda oldugunu soyleyebilirim.

adamlar gay ciksaydı 50 verirdim, onurrrr'un hatırına 10

Roman cok iyiymis bunu belli ediyor ilkin, Ankara'yi guzel gostermesi de cabasi. Nihal romanda boyle olu balik mi bilmiyorum. Film sonlara dogru kendi ayaklarina dolandi sanirim.

Çok naif bi yorum.

İki arkadaş, ev arkadaşları, Ankara SPOILER Kaza geçiren arkadaşlarının kız kardeşlerini evinde misafir eden ikili yavaş yavaş kızdan hoşlanmaya başlar. Bu durum bir ikilem yaratır.

O yavaslik, tüm sakin sakin kayan dollyler idealize edilmis bir iliskinin görsel tercümesi. Bu filmin kilit diyalogu bence su: Fareler ve insanlari okuduktan sonra Nihal saç oksama anindan bahseder, ne oldugunu tam anlayamamistir. Ender de ne öyle ne böyle bilemiyorsun der. Tüm filmde de öyle bir ilginç aseksüelizm ya da gender-bending var. Içten içe hiç çaktirmadan seyirciyinin tutuculuguna saldiriyor.

suya sabuna dokunmayan kendi halinde, samimi bir filmdi.