İşe Yarar Bir Şey

Kasim 2017 & kotu casting, 'siirsel olmaya calisan' bir senaryo. iyi bir sinematografinin bir filmi kurtaramayacaginin ornegi. pelin esmer'in yapmaya calistigini anliyororum ama fonda cello calarken yapilan 20 dakikalik siir-hayat-olum temali bir konusma maalesef 'derin' değil.

film sanat yapmak istiyorum diye bağırıyor. asıl sorun şu; sanat can çekişerek yapılmıyor. zoraki koyulan çello sesi, 5 dakikada bir koyulan cringe şiirler ile hiç olmuyor. filmin üç önemli şeyi var. 1) başak köklükaya 2) gökhan tiryaki 3) alsancak... geri kalan her şeyi at çöpe diyebilirim.

film bütünüyle ben sanat filmi yapacağım ve entelektüel olacağım kaygısı taşıyor. hele sonlara doğru olan yemek sahnesinin amacı neydi gerçekten?

''Barış Bıçakçı edebiyatı ve naifliğini en derinde hissettirenlerden.'' ///////////////////////// "Yaşamak çukur yerlere doluyor diyorlar. Bu yüzden yıkıntıya uğrasa da yaşıyormuş insan. Ama hep yıkıldığımız yeter sevgilim, biraz da kekik toplayalım." ///////// “Beni çocukken bir fotoğraftan çağırdılar, vardığımda hüzünlü bir genç kadındım.” ////////// Ve Cortazar

Pensive, Bergman-ish drama has many thoughtful and emotionally affecting sequences (especially on the train ride for the first half of the film), but it’s hard not to see this as more a random series of events than anything approaching a congealed narrative, which means the cumulative weight is not as powerful or impressive as it could be. Gorgeously shot, with some particularly interesting shot choices on the train ride, as well as fine performances from Köklükaya and Karayel at the forefront.

Strikes a fairly successful balance between poetic sequences and a more concrete story, but does take the poetic parts a bit too literal at times (there is a lot of recitation going on!).

Bir Barış Bıçakçı öyküsü olarak sevdim. Ama bu öykü onu iyi bir film yapmaya yetmiş mi bilmem.

w/ Gaye

Yemek sahnesi ve bir kitabın sayfaları şiiri muhteşemdi.

pek işe yaramaz

turkish izlemem cok ama bunu sevdim. hosuma giden tarzda baya

tren, yolculuk, iki yabanci, mezunlar bulusmasi, sair, avukat, hemsire, felç, ötenazi SPOILER Leyla, 25 sene sonra mezunlar buluşmasına gidecektir. Tren yolculuğunda bir hemşire olan Canan'la tanışır. Canan, felçli bir adamı öldürmek için yola çıkmıştır. Leyla, Canan'ı yalnız bırakmaz. Adam'la tanışır. Adam, Leyla'yı tanır. Leyla, bir şairdir. İlk gün ötenazi ertelenir. Akşam mezunlar buluşması olur. Ertesi gün tekrar giderler. Ama sonu ikilem. Güzeldi... "bir

Tam da şairlere göre film... Muazzam! Pelin Esmer'in Barış Bıçakçı ile yazdığı filmin tren kısmı, şair Leyla'nın melankolikliği, hayali monologları, sırrın ortaya çıkışı, görüntü yönetmeni Gökhan Tiryaki'nin özenli "yansımaları", kuş graffitisi ile harika. 2. bölümde bir gün öncesine kadar birbirini tanımayan 3 kişinin çelişkiler, aramak, şiir, "sarı çiçek" üstüne harika sohbeti. Tek plan tasarlanan son. Kaçırmayın!

- Goz alici renkler - phantom ride - basarili hikaye baris bicakci - basarili oyunculuk - sikici yemek sahnesi

O yemek sahnesi de olmasaydı...

Genel olarak çok iyi kurulmuş ve etkileyici bir film. Daha önce Pelin Esmer filmini izlemediğimden ötürü diğer filmleri için de merak uyandırdı hatta. Oyuncu yönetiminin ve karakterlerinin ilişkisinin de başarılı oluşturulduğunu düşünüyorum. Mezuniyet toplanması kısmını ise fazlasıyla tiyatral buldum. Çok göze batacak şekilde gösterilen karakterlerin toplantısıydı bir nevi.

Edebiyat şairin hayalleri değil bu filmdeki hemşirenin olaya ve duruma yabancılaşmasından ibarettir. Yazar olmaya çalışanlar gözlem, betimleme, küçük güzel ayrıntılarla uğraşır. Yazarlar ise gerçekçilik ve çıkmazı içinde barındırır.