Mila

Servetalis gives an understated but powerful performance using little dialogue. Good facial expressions and body movements. Nikou layers the scenes with great music and a sharp eye visually. It's actually pretty funny when they are taking pictures of themselves trying to make memories. But it's also deeply moving when it's lamenting loss of memory. Manages both tones really well. Kinda subtly fucked me up... when it was over I just sat here for a few moments and reflected. I don't often do that.

Unutmak üzerine 1 film. Evde yalnız yaşayan 1 adam, dışarı çıkınca otobüste uyuya kalır. Nerde olduğunu bilmemektedir. Doktorlar, dışarda 1 ev tutup, her gün 1 görev verirler. Ağır temposu, durgun ritmi, sonu klişe olması sıkıcı 1 hal aldı. Ama ilginç sahneler, güzel sinematografi, ilginç nüanslar ilgi çekiciydi. Arada mizah olsa güzel olurdu. Filmin sonunda, eve dönüş. Sil baştan başlamak gerek bazen. Hayatı sıfırlamak.

While the film's narrative allows for a focused examination of its themes, the execution is not particularly nuanced. However, the restrained confidence of the filmmaking and the compelling central performance by Aris Servetalis make the story captivating.

Apples ile geçici hafıza kayıplarını nitelikli biçimde tasvir eden Christos Nikou, bazen keyifli, bazense dramatik yapı kurarak, başarılı bir kimlik arayışı ve kaçışı merkezli varoluşsal öykü yaratmış. Benliği geri kazanım ve kabullenme üzerine, bayılarak izlediğim bir film oldu.