Metin Erksan'ın her zaman yaptığı gibi bu filmde de sinemayı edebi değil görsel bir sanat olarak görüp uzamı keşfetmeye çalışmasını seviyorum. Bu filmde de "Susuz Yaz"dan sonra alamet-i farikası olarak geliştirdiği dışavurumcu ve abartılı kadrajların psikolojik gerilime hizmet ettiği ve tutarli bir görsel dil yarattığı görülüyor. Eli yüzü düzgün bir tv filmi olsa da vasat bir hikayeyi uzun uzadıya anlatması beni sıktı.

32. İstanbul Film Festivali - Pera Müzesi: Bu kez saplantılı aşkın yanına, deliliğini katarak zenginleşiyor. Bekleme ve delilik halini vermek için Erksan'ın seçtiği yöntem belki biraz zorlayıcı ama şahsen keyif aldığımı söyleyebilirim.